به گزارش امید به نقل از مجله زندگی ایده آل گفت وگوی با شهاب حسینی منتشر کرده که بخش هایی از اظهارات این بازیگر جوان در پی می آید:

من کارم را از تلویزیون شروع کردم و اولین پله های ترقی را در آنجا پیمودم و به نوعی به آن دوره از کارم مدیونم. دوره ای که از تئاترهای دانشجویی شروع شد. مدتی بعد بازی در نمایشنامه های رادیویی و گویندگی به آن اضافه شد. ما با اغلب بچه های بازیگری که کار طنز می کنند، مثل نادر سلیمانی، نصرالله رادش، یوسف صیادی، یوسف تیموری و رضا شفیعی جم، تیمی داشتیم که به شهرهای مختلف می رفتیم و برنامه های شاد اجرا می کردیم.

من آیتم روی صحنه بازی کردم و فهمیدم که کارم طنز نیست و در این زمینه به شدت بی استعداد هستم. شاید در زندگی عادی خلاقیت خنداندن دیگران را داشته باشم ولی در بازی این طور نیستم. زیبایی طنز این است که از یک عمق و ژرفا بیرون می آید. به این ترتیب بچه ها کار طنز را ادامه دادند و من شومن بودم؛ سلام و عرض ادب و… سال ۷۵، ۷۶ در فرهنگسرای شفق، کیش و اراک. اوایل کار کمی تپق می زدم. بعد به تدریج با تماشاگر ارتباط برقرار کردم و توانستم ادامه دهم.

اینها همه پله بود. آن زمان من تئاتر دانشجویی کار می کردم. یکی از بچه هایی که در آن تئاتر کار می کرد دستیار آقای فردرو شد. ایشان می خواستند مجموعه هایی به نام «جمعه ها با شبکه ۲» تهیه کنند. آن دوست ما موظف شد برای آیتم در طنز بازیگر انتخاب کند، بدیهی بود که اول سراغ ما بیاید چون یک سال بود که با هم تئاتر کار می کردیم. آنجا بود که من با ۲ نفر آشنا شدم؛ کامران ملک مطیعی و نادر سلیمانی. از طریق کامران برای گویندگی در رادیو دعوت شدم و از طریق نادر به آن تیم رفتم. در آن برنامه ها بین مردم مسابقه اجرا می کردیم، مثل مسابقه خوانندگی و… خلاصه جوی شاد ایجاد می کردیم و هر قدر انسان از کاری که می کند انرژی مثبت کسب کند اعتماد به نفسش برای ادامه کار بیشتر می شود.

در همین ایام یکی از دوستانم به من گفت: «آقای رسول برنامه ای را برای شبکه ۲ تهیه و تولید می کند به اسم «اکسیژن» و برای انتخاب مجری آن تست می گیرد. » بین ۱۵۰ نفر در تست شرکت کردم و لطف خدا که همواره همراهم بوده انتخاب شدم. به این ترتیب کار من در تلویزیون شروع شد. آن برنامه خیلی موفق بود. در آن زمان امیرحسین مدرس و کامیار اسماعیلی در برنامه «نیمرخ» این راه را هموار کرده بودند و ما در برنامه اکسیژن یک سری موزیک های پاپ و رپ کار کردیم که خیلی باعث جذابیت برنامه شد.

سینما یک هدف را دنبال می کند. ما یک قصه تعریف می کنیم که در آن یک سری آدم وجود دارند. این آدم ها می توانند هر کدام از ما باشند. در داستانی که این افراد شکل می دهند یک حرفی نهفته است که تماشاگر، آخر ماجرا باید آن را درک کند. خیلی از فیلم ها بوده اند که در انسان ها دگرگونی های عمیق ایجاد کردند مثل فیلم «دیگران» . وقتی من این فیلم را در «سینما فرهنگ» دیدم نمی دانستم که مرده ام یا زنده ام، روحم یا جسمم. این فیلم را صرفا به خاطر خانم نیکول کیدمن دوست ندارم هر چند که ایشان بازی حرفه ای و محشری داشتند ولی در واقع عضو موثر یک تیم بوده است چون من همان قدر که لحظات برجسته بازی خانم کیدمن را به خاطر سپرده ام، لحظه هایی از بازی آن مستخدم را هم به یاد می آورم. موسیقی فیلم، تدوین، دکوپاژ، همه و همه بسیار موثر بودند. یک دانه سنگ شاید به خودی خود ارزشی نداشته باشد ولی وقتی دانه های بیشتری در کنار هم قرار می گیرند شکل یک تندیس یا یک فرم را ارائه می دهند. بازیگر، آدم یک قصه است. در این قصه مهم نیست که من خوش بدرخشم یا نه. مهم این است که من آن قصه را باور کنم و کاری کنم که تماشاگر هم آن را باور کند.

وقتی یک نفر در کارش سختی می کشد یعنی نسبت لذت بردنش به سختی کشیدنش یک به ۱۰ است. کاری که ارائه می دهد خیلی ارزشمند است. هیچ بازیگری نیست که از کار خودش لذت نبرد. بازیگر هنگام بازی در وهله اول خودش از کار خودش لذت می برد. وقتی کات می دهند دیگران به او می گویند که چه کرده است. به هر حال لحظه ای که بازی صورت می گیرد بازیگر لذت می برد و وقتی بازیگر احساس لذت می کند سهم خودش را از کار می گیرد. حالا موظف است این لذت را به دیگران هم منتقل کند. البته منظورم این نیست که نگاه های دلبرانه به تماشاگر بکند، گاهی اوقات وقتی نقش اقتضا می کند تماشاگر باید از من بدش بیاید. ما شخصیت های قصه هستیم و نمی توانیم کاری غیر از اجرای قصه بکنیم.

همه بازیگران کار می کنند که بدرخشند ولی نتیجه کار بستگی دارد به نوع مانیفست و دیدگاهی که در مورد کارشان دارند. بعضی ها می آیند و معتقدند همه شرایط جمع شده تا من بدرخشم و به چشم بیایم. این یعنی تیر خلاص. اگر آقای رونالدینیو به این حس برسد که همه توجهات روی من متمرکز است، بازی خوب خودش را ارائه می دهد. به من شهاب حسینی بازیگر، چه ربطی دارد که کارگردان از من کلوزآپ بگیرد یا اکستریم کلوزآپ یا لانگشات یا اکستریم لانگشات؟ من در آن لحظه شخصیت یک قصه هستم که از زاویه چشم کارگردان نشان داده شده ام. اگر بازیگر خوبی باشم از زاویه ای دیگر هم مورد توجه تماشاگر قرار می گیرم. وقتی شما وارد مقوله عشق بازی با کارتان می شوید به ماجراهای دیگر فکر نمی کنید. مجنون هیچ وقت فکر نمی کرد مردم پشت سرش چه می گویند چون عاشق بود. در جهان اینطوری به کارشان نگاه می کنند. دیشب من فیلمی دیدم به اسم (King) داستان آدمی بود که می توانست زندگی خودش را کنترل کند. این فیلم کمدی بود ولی دقایقی شما بغض می کردی و اشک می ریختی. این فقط حاصل عشق کردن با کار است. من وقتی تماشاگر از کارم راضی است لذت می برم ولی هیچ وقت کاری که انجام دادم به نظر خودم آرمانی و ایده آل نیست. همیشه به نظرم می توان بهتر بود.

من سال ۷۴ ازدواج کردم و از همان ابتدا با مسئولیت های زندگی خانوادگی وارد این حرفه شدم. کسانی که این مسئولیت را دارند می دانند چقدر دغدغه های خاص خودش را دارد. من یک دوره ای از کارم را به تلویزیون و جوابی که مردم و مخاطبین به من داده اند مدیون هستم و حالا که در سینما هستم نمی توانم بگویم خداحافظ تلویزیون و مخاطبان تلویزیون! چون اگر این کار را بکنم احساس می کنم تمام استقبال و جواب مثبتی که گرفته ام را تبدیل به پلکان کرده ام و از آنها رد شده ام و بالا رفته ام. اینطور نیست.

همه ما در این جامعه مثل خانواده هستیم. همه هم از شرایط یکسانی برخورداریم و مشکلات و نقاط قوتمان چنین است. اگر نانوای محل شما نان خوبی به دست شما بدهد ارزش دارد. بازیگر اگر بازی خوب ارائه دهد ارزشمند است، شما اگر نشریه خوبی داشته باشید، ارزش دارید. وقتی شما به عنوان مجری کار می کنید ناچارید که گویش ها را تقویت کنید، این موضوع برای بازیگر یک نقطه مثبت است. بازیگرانی هستند که تا وقتی دهان باز نکرده اند نمی توانیم با آنها ارتباط برقرار کنیم ولی وقتی با گویش خودش می نوازد و خوش آهنگ حرف می زند، انسان را جذب می کند. من اگر در کار اجرا نمی رفتم به این گویش نمی رسیدم.